กลูโคซามีนดูเหมือนจะให้ประโยชน์เพียงเล็กน้อยสำหรับอาการปวดหลังส่วนล่างเรื้อรัง

แม้ว่าจะใช้กันอย่างแพร่หลายในการรักษาอาการปวดหลังส่วนล่าง แต่การทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุมพบว่าผู้ป่วยที่มีอาการปวดหลังส่วนล่างเรื้อรัง (LBP) และโรคข้อเข่าเสื่อมเสื่อม (OA) ที่รับประทานกลูโคซามีนเป็นเวลา 6 เดือนมีความแตกต่างเล็กน้อยในด้านการวัดความเจ็บปวด- ความพิการที่เกี่ยวข้อง อาการปวดหลังส่วนล่างและขา และคุณภาพชีวิต กลูโคซามีน ที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ป่วยที่ได้รับยาหลอก ตามการศึกษาใน JAMA ฉบับวันที่ 7 กรกฎาคม "โรคข้อเข่าเสื่อมเป็นภาวะทั่วไปที่ส่งผลกระทบต่อผู้คนมากกว่า 20 ล้านคนในสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน และคาดว่าจำนวนนี้จะเพิ่มขึ้น" ผู้เขียนเขียน "อาการปวดหลังส่วนล่างเป็นที่แพร่หลายและเป็นข้อกังวลที่พบได้บ่อยเป็นอันดับสองของผู้ป่วยในระดับปฐมภูมิ ทำให้เกิดความท้าทายในการวินิจฉัยและการรักษาสำหรับแพทย์เนื่องจากสาเหตุที่ไม่ชัดเจน [สาเหตุ] และช่วงของการแทรกแซงที่มีผลจำกัด" กลูโคซามีนถูกใช้อย่างแพร่หลายในการรักษาโรค OA แม้จะมีหลักฐานที่ขัดแย้งและขัดแย้งกันในเรื่องผลกระทบ และผู้ป่วยโรค LBP ยังนิยมรับประทานกลูโคซามีนมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าหลักฐานของประสิทธิภาพของกลูโคซามีนจะยังสรุปไม่ได้ก็ตาม Philip Wilkens, M.Chiro จาก Oslo University Hospital และ University of Oslo, Norway และเพื่อนร่วมงานได้ตรวจสอบผลของการบริโภคกลูโคซามีนเป็นเวลา 6 เดือนในการลดความพิการที่เกี่ยวข้องกับความเจ็บปวด โดยทำการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุมด้วยยาหลอกกับผู้ป่วย 250 ราย อายุมากกว่า 25 ปีที่มี LBP เรื้อรัง (นานกว่า 6 เดือน) และ OA เอวเสื่อม ผู้ป่วยรับประทานอย่างใดอย่างหนึ่ง 1,500 มก. ของกลูโคซามีนชนิดรับประทาน (n = 125) หรือยาหลอก (n = 125) ทุกวันเป็นเวลา 6 เดือน โดยประเมินผลกระทบหลังจากระยะเวลาการให้ยา 6 เดือนและที่ 1 ปี ผลลัพธ์หลักคือความพิการที่เกี่ยวข้องกับความเจ็บปวดที่วัดด้วยแบบสอบถามความพิการของ Roland Morris (RMDQ) ผลลัพธ์รองคือคะแนนตัวเลขจากระดับความเจ็บปวดของผู้ป่วยขณะพักและระหว่างทำกิจกรรม และการวัดคุณภาพชีวิต ในช่วงเริ่มต้นของการทดลอง คะแนน RMDQ เฉลี่ยคือ 9.2 สำหรับกลุ่มกลูโคซามีน และ 9.7 สำหรับกลุ่มที่ได้รับยาหลอก คะแนน RMDQ เฉลี่ย 6 เดือนคือ 5.0 สำหรับทั้งกลุ่มกลูโคซามีนและยาหลอก และคะแนน 1 ปีคือ 4.8 สำหรับกลุ่มกลูโคซามีน และ 5.5 สำหรับกลุ่มยาหลอก ไม่พบความแตกต่างที่มีนัยสำคัญทางสถิติในการเปลี่ยนแปลงระหว่างกลุ่มเมื่อประเมินหลังจากช่วงแทรกแซง 6 เดือนและที่ 1 ปีสำหรับ RMDQ และสำหรับการวัด LBP ขณะพัก LBP ระหว่างกิจกรรมและคุณภาพชีวิต มีรายงานเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์เล็กน้อยในผู้ป่วย 40 รายในกลุ่มกลูโคซามีนและ 46 รายในกลุ่มยาหลอก "จากผลการวิจัยของเรา ดูเหมือนว่าจะไม่ฉลาดที่จะแนะนำกลูโคซามีนให้กับผู้ป่วยทุกรายที่มี LBP เรื้อรังและ OA เอวเสื่อม จำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อชี้แจงว่ากลูโคซามีนมีประโยชน์ในกลุ่มประชากร LBP ทางเลือกหรือไม่"