พยาธิตัวตืดปรสิตมีอิทธิพลต่อพฤติกรรมและอายุขัยของสมาชิกในฝูงมดที่ไม่ติดเชื้อ

มดมักจะติดเชื้อจากปรสิต ตัวอย่างเช่น พยาธิตัวตืดใช้มดเป็นโฮสต์ตัวกลางในช่วงหนึ่งของระยะการพัฒนาก่อนที่พวกมันจะครบวงจรชีวิตในโฮสต์หลักของพวกมัน นักวิจัยจาก Johannes Gutenberg University Mainz (JGU) ได้ค้นพบว่าปรสิตเหล่านี้ไม่เพียงเปลี่ยนรูปลักษณ์และพฤติกรรมของมดที่ติดเชื้อเท่านั้น แต่ยังส่งผลต่อพฤติกรรมของสมาชิกที่ไม่ติดเชื้อในอาณานิคมด้วย ความก้าวร้าวโดยรวมของฝูงมดจะลดลงหากมีสมาชิกที่ติดเชื้อปรสิต การสืบสวนดำเนินการโดยทีมนักชีววิทยาวิวัฒนาการในเมืองไมนซ์ นำโดยศาสตราจารย์ Susanne Foitzik ได้รับการออกแบบมาเพื่อเปิดเผยผลกระทบที่ปรสิตมีต่อสังคมสัตว์ และค้นหาว่าปรสิตควบคุมพฤติกรรมของโฮสต์อย่างไรเพื่อให้มีชีวิตรอดได้ดีขึ้นการดำเนินการของ Royal Society B . Temnothorax nylanderiมดชนิดนี้มีถิ่นกำเนิดในยุโรปตะวันตกและชอบสร้างรังในต้นโอ๊กหรือซากไม้บนพื้นป่า คนงานมีความยาวสองถึงสามมิลลิเมตรและสร้างอาณานิคมของแมลง 50 ถึง 200 ตัว พวกมันทำหน้าที่เป็นโฮสต์ระดับกลางของพยาธิตัวตืด Anomotaenia brevis ซึ่งติดเชื้อมดในระยะตัวอ่อนและอาศัยอยู่ในลำไส้ของพวกมัน พยาธิตัวตืด มดที่ติดเชื้อจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองและแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจากเพื่อนร่วมงานที่มีสีน้ำตาลเป็นส่วนใหญ่ นอกจากนี้ พวกมันยังใช้งานไม่ได้และยังคงอยู่ในรังซึ่งแทบไม่ได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมทางสังคม เช่น การดูแลลูก เพื่อให้พยาธิตัวตืดสามารถดำเนินวงจรชีวิตของมันได้อย่างสมบูรณ์ มดที่เป็นโฮสต์ของมันจะต้องถูกกินโดยนกหัวขวานที่เป็นโฮสต์หลัก ในป่า Lennebergwald พื้นที่ป่า 700 เฮกตาร์ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองไมนซ์ ศาสตราจารย์ Susanne Foitzik อธิบาย "ปรสิตได้พัฒนากลยุทธ์ที่น่าสนใจเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของพวกมัน "พวกมันพยายามโน้มน้าวมดในลักษณะที่พวกมันมีแนวโน้มที่จะถูกนกหัวขวานกิน" มีหลายวิธีที่พวกเขาใช้ในกรณีของTemnothorax nylanderiเพื่อบรรลุจุดจบของพวกเขา การศึกษาแสดงให้เห็นว่ามดที่ติดเชื้อมีอายุยืนยาวกว่าเพื่อนร่วมรังที่ไม่ติดเชื้อ "อายุขัยที่ยืนยาวขึ้นอาจเกิดจากการควบคุมทางพันธุกรรมที่ได้รับการดัดแปลง แต่อาจเป็นผลมาจากความจริงที่ว่าแมลงที่ติดเชื้อได้รับอาหารในระดับที่ดีขึ้น" Sara Beros ผู้เขียนหลักของการศึกษาชี้ให้เห็น พวกมันยังแสดงพฤติกรรมการบินที่เด่นชัดน้อยลงเพื่อตอบสนองต่อการโจมตีของนกหัวขวานจำลอง ซึ่งเป็นผลที่จะเพิ่มโอกาสที่ปรสิตจะถูกกินโดยโฮสต์ที่ชัดเจนของพวกมัน "แขนยาวของปรสิต" คือวิธีที่ผู้เขียนของการศึกษาอธิบายถึงผลกระทบที่ทำให้พยาธิตัวตืดสามารถจัดการกับทั้งมดที่ติดเชื้อและเพื่อนร่วมรังที่ไม่ติดเชื้อได้ ปัจจัยหนึ่งคือเพื่อนร่วมรังเหล่านี้มีอายุขัยที่สั้นกว่าและไม่เพียงสัมพันธ์กับสัตว์ที่ติดเชื้อเท่านั้น แต่ยังสัมพันธ์กับมดตัวอื่นจากอาณานิคมที่ไม่ติดเชื้อด้วย นี่อาจเป็นผลมาจากความเครียดที่เพิ่มขึ้นที่พวกเขาประสบเนื่องจากความจำเป็นในการดูแลสัตว์ที่ติดเชื้อ ในขณะเดียวกันก็ต้องทำงานทางสังคมอื่น ๆ โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา อาณานิคมของปรสิตยังก้าวร้าวน้อยกว่ามากต่อผู้บุกรุกในสายพันธุ์เดียวกัน นักวิจัยสันนิษฐานว่าเหตุผลนี้เกี่ยวข้องกับลักษณะทางเคมีของแมลงที่ติดเชื้อซึ่งส่งกลิ่นที่แตกต่างกัน แต่ละรังจะมีกลิ่นเฉพาะรังของมันเอง ซึ่งปกติแล้วทำหน้าที่เป็นสัญญาณรับรู้สำหรับสมาชิกในกลุ่ม หากกลิ่นถูกรบกวนโดยกลิ่นอื่น ๆ สิ่งนี้จะส่งผลเสียต่อความพร้อมในการปกป้องอาณานิคมจากผู้บุกรุก